Wieści rozbarkowe

W ostatnią sobotę gościliśmy znajomego podróżnika Zdzisława Rabendę, którego z tego miejsca musimy koniecznie pozdrowić 

  fot. Marysia Gad

Za sprawą jego opowieści przenieśliśmy się daleko na Wschód. Mali odkrywcy dowiedzieli się, jak mieszkają i co robią w ciągu dnia ich rówieśnicy z Indii czy z Iranu. Nie zabrakło krótkich kursów językowych, słodyczy i prezentu na dobry początek

Tego dnia świat był dosłownie na wyciągnięcie ręki

Dzięki pracy nieocenionych wolontariuszy powstał recyklingowy kwietnik, stoi i statek.

Pozostaje tylko rozdać najmłodszym pędzle, kolory i naszą miejską rzeźbę pomalować !

 Pilnie przygotowujemy się do uroczystego otwarcia (8 listopada). Załoga już zastanawia się, co spakować do nowych, recyklingowych toreb 

 

Sen o wystawie - jak wojna wpływa na dzieciaki

Ciężko nie czytać doniesień z Syrii i Iraku. Jeszcze ciężej się tym nie przejmować, kiedy w tamtych stronach sporo znajomych. Chyba właśnie dlatego przyśnił mi się dziś w pomysł, aby zorganizować wystawę pokazującą jak wojna wpływa na dzieciaki.

Półtora roku temu robiliśmy warsztaty w ośrodku dla uchodźców z Syrii, w Iraku w Domiz. W naszych zajęciach uczestniczyli głównie maluchy kurdyjskie- mądre, chętne do zabaw, świetnie radzące sobie w grupie. Smutku i lęku, związanego z wojną nie było widać na pierwszy rzut oka. To, że tak dobrze funkcjonowały wynikało pewnie z ciepła i zażyłości kurdyjskich rodzin. Trudne emocje, z którymi musiały sobie radzić, miały jednak odbicie w ich rysunkach. Również obozowe życie to nie kaszka z mleczkiem co pokazały na wykonanych przez siebie fotografiach.

Planowałam, że wrócę do obozu jak mój synek będzie miał około roku. Niestety przez ten czas w irackim Kurdystanie zrobiło się zbyt niebezpiecznie, by przyjechać z maluszkiem. Często o nich myślę. Ciekawa jestem jak się mają, gdzie teraz są, czy chodzą do szkoły... Na pamiątkę mamy mnóstwo rysunków. Wydaliśmy z nich albumy dla osób, które wtedy wsparły nasz projekt. Teraz chciałabym zrobić wystawę.

 

A na śląskiej wyspie... Znaczymy teren

Słowo „znak” jak najbardziej odpowiada naszym działaniom w Bytomiu. W sobotę mali odkrywcy nie tylko uzgodnili, w jaki sposób można nakazywać, zabraniać czy informować. Przede wszystkim, przez wspólną pracę i zabawę, nadali znaczenie niepozornemu skrawkowi ziemi. 

 

fot. Ania Jesinowicz

Czujczujowi przyjaciele, wolontariusze i starsi mieszkańcy także mieli tego dnia mnóstwo pracy. Na Rozbark dotarł wreszcie statek, który przy odrobinie wyobraźni i dzielnej załodze pokona niejeden sztorm.

 Pomogą na pewno drogowskazy i wskazówki od małych odkrywców.

Uwaga! Opisanie świata zaczyna się od rzutu okiem na podwórko za oknem!

Jesień życia płachty Klanzy

Aaaa!!!! Radość ogromna!!!! 

Dostaniemy od Klanzy nową płachtę! Stara została na zasłużoną emeryturę w Sorokach. Gdy zobaczyłam jak inspiruje nasze dziatki, jak pobudza je do współpracy, po prostu nie mogłam jej tam nie zostawić. Bo gdzie płachta ma spędzić swoje ostatnie lata jak nie u dzieciaków, które stworzą z niej domek, koc, parasol, karuzelę? W końcu pewnie spłowieje od mołdawskiego słoneczka, albo rozerwą ją psy albo uszyje sobie z niej kieckę jakaś elegantka. I bardzo dobrze.

Kupiłam ją za pieniądze z loterii, którą zorganizowałam dla znajomych.

(fot. Czarli Bajka)

Przetrwała bombajskie slumsy i pranie w oceanie

kurdyjskie wiatry

małych

fot. Kasia Biel

i dużych pasażerów

                                                                fot. Bartek Jędrzejewski 

Kruszyła pierwsze lody, zaciekawiała, oswajała nieśmiałych. Owijałam się w nią gdy było mi zimno w Gruzji a w Sorokach, gdy nie tylko mi było zimno stworzyliśmy z niej namiot do zajęć:

fot. Kasia Biel

Była elementarnym bagażem mojego plecaka. Jak latający dywan przeleciała ze mną przez:

Indie

Ukrainę

 

Mołdawię

fot. Kasia Biel

Naddniestrze

 fot. Kasia Biel

Turcję

Gruzję

Kurdyjski Irak 

 

fot. Czarli Bajka 

i kawałek Polski 

fot. Bartek Jędrzejewski

fot. Czarli Bajka

Dzięki Klanzo!

normalnie Meksyk!

Co to znaczy być Cyganem?

Co to znaczy "być Cyganem", dla naszych dzieciaków? Uwielbiam takie rozkminy. Każda współpraca wymaga bardzo dokładnego poznania i zrozumienia. W kwietniu była z nami Agnieszka Zawadzka, która z dorosłymi przeprowadziła badanie dotyczące ich podejścia do czasu. Bo kultura to nie tylko tańce, jedzenie czy religia ale też wzorce dotyczące tak podstawowych spraw jak np. poczucie czasu, bliskości, podejście do przestrzeni... O tamtym badaniu innym razem a teraz o tym, jak zaczęliśmy zadawać pytania naszym dzieciakom. I jak czasem opadały nam szczęki.

-Karpio pali, to dobrze, że on pali?

-No, jest mężczyzną to może.

-A moja mama też czasem pali- odzywa się Greta- ale tak aby nikt nie widział.

-A jakby ktoś zobaczył?

-No, to tata by ją zbił.

-Ojej, a można tak bić żonę?

-No można, można. Nawet trzeba!

-Baszkir- pytamy naszego słodkiego ulubieńca, który ma już 15 lat, z oddaniem opiekuje się przyszywanym rodzeństwem i nie skrzywdziłby nawet muchy- a ty będziesz bił żonę?

- Pewnie, że będę!- uśmiecha się ciepło Baszkir. Widzi smutek na naszych twarzach, więc szybko dodaje:

- Leciutko.

 Kiedy kiedyś przytoczyłam ten dialog na spotkaniu dotyczącym Romów,  jedna ze słuchaczek rozpromieniła się prawie dokładnie jak Baszkir:

- Wiedziałam! Zacofani ci Cyganie.

Wiecie co? Guzik prawda. Kiedy pójdziemy do biednej dzielnicy na polskiej wsi albo nawet na warszawskiej Pradze to można usłyszeć równie ostre kawałki. Tak samo jak wiele pięknego. Nie to mnie jednak poruszyło najbardziej tylko odpowiedź na pytanie: "Jak to jest być Cyganem". Bo wszystkie dzieci odpowiedziały, że źle. I, że chciałyby być białe. Rozmawiałyśmy potem z nimi ilu jest sławnych Romów, skąd wywodzi się ich nacja, jaką drogę pokonali. Uśmiechały się wtedy i mówiły "Tak, tak... No tak.". Ale nie dziwiły się, kiedy zbierałam marzenia ich ojców, dziadków i wujków i  Graff stwierdził: "Cygan to nie nacja, Cygan to diagnoza." Myślę, że większość programów pomocowych ich w takim przekonaniu umacnia.

A inne pytania? Oddaję głos dzieciakom:

Regina 9 lat 

 fot. Bartek Jędrzejewski

Lubię: rysować, psy i być bogata

Boję się: diabła

Gdy będę dorosła chcę: być policjantką

Marija 12 Lat 

Lubię: gdy wszyscy są w domu

Boję się: ciemności

                                                Gdy będę dorosła chcę: być żoną

Migel 7 lat

 

 fot. Bartek Jędrzejewski

Lubię: samochody, czekoladę, bułeczki

Boję się: psa się boję

Gdy będę dorosła chcę: mieć piękną żonę i być deputowanym

Greta 10 lat

fot. Bartek Jędrzejewski

Lubię: bawić się i rysować

Boję się: diabła

Gdy będę dorosła chcę: być fryzjerką

Wasylijka 8 lat

Lubię: lody, samochody i bułki

Boję się: psów

Gdy będę dorosła chcę: być policjantem i ożenić się z Małyszką

Baszkir 15 lat

fot. Agnieszka Zawadzka 

Lubię: chipsy, telefony, wieeeelkie czekolady, tańczyć i grać

Boję się: gdy jest w domu ciemno

Gdy będę dorosła chcę: muzykiem albo adwokatem

Nikita 5 lat

fot. Bartek Jędrzejewski

Lubię: samochody, ludzi i chipsy

Boję się: psa i lekarza

Gdy będę dorosła chcę: być bogaty

Wasylica 5 lat

Lubię: rysować, psy i być bogata

Boję się: diabła

Gdy będę dorosła chcę: pracować w biurze

Małyszka 10 lat

Lubię: koty i psy

Boję się: ciemności

Gdy będę dorosła chcę: przyjechać do Polski jako lekarka

Salomon 9 lat

Lubię: samochody, zabawki i pieniądze

Boję się: diabła

Gdy będę dorosła chcę: pracować w biurze