Galaretka

                  I jeszcze jedna konkursowa bajka, odnaleziona z czeluści skrzynki:

Sabina Jasińska
Galaretka

Zamek, o którym tu mowa prezentował się niezwykle i w każdym przechodniu wzbudzał podziw i zdumienie. Mieszkała w nim rodzina królewska, w której skład wchodzili: nieznoszący warzyw Król Baleronek, uwielbiająca owoce ananasa Królowa Tropikana i ich córka Jarzynka, zajadająca się marchewką z groszkiem.

Wydawać by się mogło, że zakątek ten jest ostoją ciepła i spokoju i każdy chciałby spędzić w nim życie. Niestety dla zamieszkującej królewską kuchnię wieprzowej galarety, od wielu tygodni było to miejsce cierpienia i udręki.

Ukochany przez małą Królewnę groszek, zmówił się z marchewką i razem bezdusznie pastwili się nad wspomnianą wcześniej Galaretą.

- A ty czego się znowu boisz wieprzowino? - dopytywał złośliwie groszek.

- Niczego się nie boję. - tłumaczyła zrozpaczona mieszkanka królewskiej kuchni.

- To czego się tak trzęsiesz? - drwił Strączek.

- Mówiłam już setki razy, że taką mam naturę. Po prostu trzęsę się i już.

- Dobra, dobra. Nie ściemniaj lepiej. I tak wiem, że jesteś najbardziej tchórzliwą istota na ziemi.

- Powtarzam ostatni raz. NICZEGO SIĘ NIE BOJĘ!!! - oponowała Galareta.

-   To udowodnij nam to, a wtedy damy ci spokój. - podpuszczał groszek.

- Z miła chęcią. Ale jak? - pytała oskarżana o tchórzostwo wieprzowa bywalczyni stołów.

- No..., na przykład, daj się pokroić. - zaproponował groszek.

- O tak, tak. Pod nóż z nią, pod nóż!!! - zawtórowała zaciekawiona marchewka i z wrażenia urwała sobie zielony, postrzępiony włos.

- Ałłłłłłłłłłłłłłaaaa – zawyła z bólu.

- Cicho Zielenino- zganił ją Groch. Decyzja należy do Galaretki. Sama musi wiedzieć, czy chce udowodnić nam swoją odwagę. Nie naciskajmy na nią- wyjaśniał dobrodusznie Strączek.

Wieprzowa galaretka po chwili zastanowienia powiedziała:

- zrobię to, jeśli złożycie obietnicę, że dacie mi później święty spokój i już nigdy nie nazwiecie mnie tchórzem.

- Jasna sprawa – zadeklarował groszek z Marchewką.

Galarecie nie pozostało więc nic innego, jak tylko położyć się pod nóż.

Nagle wszyscy mieszkańcy kuchni swe spojrzenia przykuli do ostrego noża, który zbliżał się w kierunku roztrzęsionej do granic możliwości ofiary podejrzeń o tchórzostwo.

W kuchni rozległo się głośne wołanie: Galareta, Galareta, uuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuu!!!!!

Trzęsąca się istotka, położyła ciało na drewnianej desce i ledwo zdążyła rozprostować plecy, gdy stanął nad nią błyszczący, naostrzony oprawca.

-  Gdzie mam ciąć?- zapytał, jakby od niechcenia.

-  Wszystko mi jedno – odpowiedziała spokojnie galareta. Chcę mieć to już za sobą, więc się pospiesz – ponaglała.

Nóż zamachnął się wysoko i ciachciarachciach, odciął lewy róg Galarety.

W kuchni zapadła cisza. Nikt nie śmiał pisnąć choćby małego słowa.

-  No i po sprawie – powiedziała Galaretka wstając  i otrzepując swoje miękkie ciało. Teraz dajcie mi spokój.

-  O nie, nie!!!- powiedział Groszek.

-  Tak łatwo ci nie pójdzie – dodała Marchewka.

-  Przecież obiecaliście – domagała się sprawiedliwości wściekła z rozpaczy Galareta.

-  A masz na to świadków? - dopytywał Strączek.

- Damy ci spokój, jak udowodnisz swą odwagę rzucając się do garnka z wrzącą wodą – zaproponowała Marchewka.

-  Nigdy, przenigdy!!!- krzyknęła Galareta i puściła się do ucieczki.

I gdy groch z marchewką już prawie mieli ją w swych szponach, do królewskiej kuchni wszedł nadworny kucharz. Chwycił prześladowców do ręki i wyrzucił do kasza mrucząc pod nosem: „Kto by pomyślał, że królewna Jarzynka ma na was uczulenie”.

Tym właśnie sposobem alergia królewny wybawiła wieprzową galaretkę z opresji i sprezentowała jej spokojne życie.