Roszek- projekt o emocjach

Niech tego wpisu nie czytają cukrzycy ani osoby z tendencją do próchnicy. Nie chcę słodzić ale jakoś nie potrafię o tym mówić inaczej (w takim przypadku wypadałoby, więc zamilknąć, tym bardziej, że nie dotyczy to za bardzo tematyki bloga ale uparta ręka dalej stuka w klawiaturę, zadając kłam teoriom jakoby to mózg sterował ciałem). 

Kiedy prawie rok temu okazało się, że jestem w ciąży byłam przerażona. Bałam się, że moje plany runą i "wszystko się skończy". Pewna bardzo bliska mi osoba napisała wtedy dla mnie taki wierszyk:

Panienki Oli nie zapytano, czy jest gotowa, by zostać mamą

Więc wielka trwoga spadła na miasto,

gdy obwieszczono, że "w piecu ciasto". 

Dziś już wiadomo, wszyscy to wiedzą, 

Że w tym miasteczku, hen gdzieś za miedzą 

Mieszka rodzina szczęśliwa wielce, 

taka co można zamknąć w butelce. 

Jak mały statek, by pokazywać,

Jak można miłość swą okazywać.

Pod koniec ciąży, w szale cholestazy, która była jak lot na księżyc i z powrotem (pewnie mam słabe wyobrażenie o lotach w kosmos) słowa tej rymowanki brzmiały mi w głowie niczym upiorna wyliczanka, która się nigdy nie spełni. A potem był cudowny poród, biały od mazi Roszek o bardzo bystrym spojrzeniu na moim brzuchu i... Pewnie, że czasem jest trudno. Że siedzenie w domu bywa nudne. Że pojawiło się dużo nowych obaw i już nic nie będzie takie samo. Zdarza się, że jestem ekstremalnie zmęczona (choć bobas wyjątkowo bezproblemowy). Zdaję sobie sprawę, że czeka mnie jeszcze mnóstwo trudnych chwil, zwątpień i niepokoi... Ale w tej chwili czuję przeogromną wdzięczność za Rocha-Lepiocha i za to spektrum emocji każdego dnia: